افزایش نسل پردازنده‌های کامپیوتری در بهبود کارایی و افزودن ویژگی‌های جدید بسیار تأثیرگذار بوده و این موضوع به‌عنوان یک قانون ثابت در مورد نه تنها سی‌پی‌یو، بلکه بسیاری دیگر از پردازشگرهای رایانه‌ای همچون کارت گرافیک و … نیز صادق است. اگر الگوی عرضه پردازنده‌های اینتل را بررسی کنیم، در میابیم که معماری اسکای‌لیک (Skylake) به‌عنوان طولانی‌ترین طراحی مورد استفاده مطرح بوده و تاکنون در ساختار چهار نسل از تراشه‌های این کمپانی (نسل ششم Skylake، نسل هفتم Kaby Lake، نسل هشتم Coffee Lake و نسل نهم Coffee Lake Refresh) به کار گرفته شده است، بنابراین در حال حاضر به درجه‌ای از بلوغ دست پیدا کرده است که حداکثر کارایی و ویژگی‌های مورد نیاز را در اختیار مصرف‌کنندگان خود قرار دهد.
معماری اسکای‌لیک برای اولین بار در پنجم آگوست سال 2015 میلادی بر پایه فناوری ساخت 14 نانومتر عرضه شده و پردازنده‌های نسل ششم و سوکت LGA1151 در حوزه رایانه‌های شخصی رومیزی رده مصرف‌کنندگان را تحت پشتیبانی خود درآورده است. این معماری که جایگزینی بر نسل پیشین خود، یعنی Broadwell (نسل پنجم پردازنده‌های سری Core) به شمار می‌رود با ایجاد تغییرات بنیادین و چشمگیر در زیرساخت معماری و طراحی سی‌پی‌یوهای کامپیوتری بهبودهای بعضاً قابل توجهی را با خود به ارمغان آورده است، اما نسل ششم تا نهم پردازشگرهای اینتل دیگر تغییراتی در زیرساخت معماری به خود ندیده و با بهبودهای بیشتر درزمینهٔ فناوری ساخت، سرعت کلاک، فناوری‌ها و دستورالعمل‌های قابل پشتیبانی مراحل توسعه خود را سپری نموده‌اند.
در میان پردازنده‌های مبتنی بر معماری اسکای‌لیک کمپانی اینتل، نسل هفتم، هشتم و نهم بیشترین محبوبیت را به خود اختصاص داده و به‌عنوان نطق اصلی مجالس و محافل مختلف مطرح می‌باشند، اما در بین سه نسل از سی‌پی‌یوهای اشاره شده، کدام یک در حال حاضر از ارزش خرید بالاتری برخوردار می‌باشد؟
پردازنده‌های نسل هفتم
پردازنده‌های نسل هفتم سری کور کمپانی اینتل که با اسم رمز Kaby Lake روانه بازار شده‌اند از فناوری ساخت 14 نانومتر پلاس (+14nm) بهره برده و نسبت به نسل پیشین خود بهبودهای بسیار اندک و در برخی از موارد غیرقابل درکی را با خود فراهم آورده‌اند. تراشه‌های نسل هفتم اینتل در بخش معماری ساخت به هیچ عنوان تغییری را به خود ندیده و همچنان از الگوی اسکای‌لیک بهره می‌برند. علاوه بر آن پیکربندی هسته‌های فیزیکی نیز در بازه 2 تا 4 متغیر بوده و قدرتمندترین سی‌پی‌یو در این نسل تنها از چهار هسته منطقی برخوردار می‌باشد.
کمپانی اینتل به‌منظور ایجاد تمایز در بین دو نسل از پردازشگرهای خود با بهبود بیشتر فناوری ساخت و ایجاد برخی از اصلاح‌ها در طراحی ترانزیستورهای لیتوگرافی، افزایش 100 تا 300 مگاهرتزی فرکانس را در نسل هفتم پردازنده‌های خود به ارمغان آورده است که این موضوع به تغییر نام فناوری ساخت از 14nm به +14nm و بهبود اندک کارایی نهایی منجر شده است. بدون شک در مقایسه بین سی‌پی‌یوهای نسل ششم و هفتم، خرید محصولات جدیدتر برای آینده‌نگری بیشتر توصیه می‌شود.
پردازنده‌های نسل هشتم
سی‌پی‌یوهای نسل هشتم اینتل که عنوان Coffee Lake را به خود اختصاص داده‌اند همچنان بر پایه معماری اسکای‌لیک توسعه پیدا کرده‌اند، اما بهبودهای بیشتر پیاده‌سازی شده در ساختار لیتوگرافی سبب شده است تا نسبت به جایگزین نسل هفتم با تغییرات عمده‌ای در بخش کارایی نهایی روانه بازار شوند. پیکربندی هسته‌های فیزیکی این نسل از پردازنده‌های رایانه‌ای به ساختار 2 ،4 ،6 و 8 تغییر کرده و اغلب تراشه‌ها با افزایش دو برابری تعداد هسته‌های فیزیکی طراحی و توسعه پیدا کرده‌اند.
افزایش تعداد هسته‌های منطقی به تغییر ساختار محصولات منتهی نشده و این نسل از پردازشگرها همچنان از سوکت LGA1151 پشتیبانی می‌کنند. در حالت تئوری، افزایش دو برابری تعداد هسته‌های فیزیکی به بهبود دو برابری کارایی پردازنده منتهی شده و این موضوع در مورد تراشه‌های کافی لیک کمپانی اینتل نیز صادق است. افزایش پتانسیل به ارمغان آورده شده توسط این نسل از سی‌پی‌یوها در برخی از پردازش‌های چند رشته‌ای بعضاً بین 40 تا 50 درصد برآورد شده است، اما از آنجایی که طراحی هسته‌های فیزیکی تغییری نکرده و تنها بهسازی لیتوگرافی (++14nm) به افزایش اندک فرکانس منتهی شده است، بنابراین مقایسه دو نسل هفتم و هشتم در پردازش‌های تک رشته‌ای نمایانگر برتری 10 درصدی می‌باشد. بر همین اساس از آنجایی که اغلب بازی‌های رایانه‌ای توسعه یافته با استفاده از رابط‌های برنامه‌نویسی سطح بالا همچون DirectX 11 از وابستگی به یک هسته برای پردازشی برخوردار می‌باشند، بنابراین تفاوت پردازنده‌های کبی لیک و کافی لیک در برخی از عناوین ممکن است اندک باشد، اما کفه ترازو در هر حال به سمت سی‌پی‌یوهای نسل هشتم سنگین‌تر است.
پردازنده‌های نسل نهم
پردازنده‌های Coffee Lake Refresh اینتل مجدداً به سرنوشت دو نسل پیشین خود دچار شده و با طراحی معماری اسکای‌لیک، اما بهبودهای بیشتر در بخش فناوری ساخت (نسل سوم لیتوگرافی ++14nm) روانه بازار شده‌اند. کمپانی اینتل در نسل نهم تراشه‌های خود از فضای خالی موجود بر روی die حداکثر استفاده را در افزایش هسته‌های فیزیکی کرده و پشتیبانی از فناوری هایپرتردینگ را در مورد تراشه‌های Core i9 خود به ارمغان آورده است (برای تمایز نسبت به Core i7).
پردازشگرهای نسل نهم کمپانی اینتل در مقایسه با سی‌پی‌یوهای سری پیشین اگرچه از پیکربندی یکسانی در بخش هسته‌های فیزیکی بهره می‌برند، اما کمپانی اینتل تراشه‌های دو هسته‌ای را به‌صورت کامل کنار گذاشته و پردازنده‌های سری Core i3 خود را با حداقل چهار هسته فیزیکی روانه بازار کرده که این موضوع در افزایش همچنان بیشتر کارایی تأثیرگذار ظاهر شده است. علاوه بر آن افزایش فرکانس در نتیجه بهسازی فناوری ساخت نیز از جمله دیگر برتری‌های پردازنده‌های سری کافی لیک ریفرش محسوب می‌شود. خوشبختانه کمپانی اینتل در مورد نسل نهم پردازنده‌های خود سازمان‌دهی بسیار قابل فهم‌تری را از قرار زیر به ارمغان آورده است.
- پردازنده‌های سری Core i3 با برخورداری از چهار هسته فیزیکی و چهار رشته پردازشی (عدم پشتیبانی از فناوری هایپرتردینگ).
- پردازنده‌های سری Core i5 با برخورداری از شش هسته فیزیکی و شش رشته پردازشی (عدم پشتیبانی از فناوری هایپرتردینگ).
- پردازنده‌های سری Core i7 با برخورداری از هشت هسته فیزیکی و هشت رشته پردازشی (عدم پشتیبانی از فناوری هایپرتردینگ).
- پردازنده‌های سری Core i9 با برخورداری از هشت هسته فیزیکی و شانزده رشته پردازشی (پشتیبانی از فناوری هایپرتردینگ).
ارزش خرید کدام نسل از پردازنده‌ها بالاتر است؟
مطمئناً پاسخ به این سؤال، بدون در نظر گرفتن جوانب و متغیرهای معادله نسل نهم می‌باشد! افزایش تعداد هسته‌های فیزیکی و فرکانس کاری، افزایش فرکانس، راندمان بالاتر مصرف انرژی، پشتیبانی از فرکانس بالاتر در بخش حافظه اصلی و … تماماً حکایت از کارایی بیشتر سی‌پی‌یوهای کافی لیک ریفرش نسبت به نسل‌های پیشین داشته و این موضوع در مورد برخی از تراشه‌ها به‌وضوح قابل مشاهده است. یک پردازنده Core i3 نسل نهم در مقایسه با تراشه‌های Core i5 و یا حتی Core i7 نسل ششم و هفتم به دلیل پشتیبانی از تعداد هسته‌های یکسان کارایی مشابه و یا حتی بالاتری را از خود نشان داده و از ارزش خرید بیشتری برخوردار می‌باشد. مطابق با آن، پردازشگرهای Core i5 و Core i7 نسل نهم در برخی از موارد قابل مقایسه با هم‌رده‌های دو نسل قبل خود نمی‌باشند (به دلیل کارایی بیشتر).
با توجه به اینکه تمامی سی‌پی‌یوهای نسل هفتم، هشتم و نهم کمپانی اینتل بر مبنای سوکت LGA1151 روانه بازار شده‌اند، بنابراین خرید پردازنده مناسب تا حدود زیادی تابع کاربری و گستردگی استفاده از رایانه شخصی می‌باشد. پردازشگرهای نسل هفتم (کبی لیک) کمپانی اینتل با وجود گذشت چهار سال از زمان عرضه (آگوست سال 2016 میلادی) هنوز هم به‌عنوان تراشه‌هایی قدرتمند در ساختار بسیاری از لپ‌تاپ‌ها و رایانه‌های شخصی مشاهده شده و برای اجرای بازی‌های رایانه‌ای نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. کارایی و پتانسیل این سری از محصولات برای انجام کارهای روزمره کاملاً کافی بوده و می‌توانند به‌عنوان پردازشگرهایی قابل اطمینان مورد استفاده قرار گیرند، اما در صورتی که قصد دارید تا سیستمی جدید را تهیه کنید، مطمئناً خرید سی‌پی‌یو جدیدتر توصیه می‌شود (به‌خصوص برای اجرای بازی‌های رایانه‌ای و انجام کارهای محاسباتی).
