توضیحات
Core i7-9700K
بدون شک پردازنده مرکزی در قالب یکی از اصلی‌ترین و اساسی‌ترین واحدهای قرار گرفته در بطن یک رایانه شخصی به شمار رفته و عملکرد سیستم بدون وجود آن عملاً غیرممکن تلقی می‌شود، زیرا تمامی فرآیندهای واگذاری آدرس‌های سخت‌افزاری، محاسبات ریاضی و پردازش‌های مختلف مستقیماً بر عهده قطعه مذکور بوده و لذا تهیه و خرید پردازنده مناسب در بهبود چشمگیر کارایی سیستم و فزونی پتانسیل نهایی بسیار تأثیرگذار می‌باشد، بنابراین گذشتن از کنار واحدی که عنوان قلب کامپیوتر را بر آن اطلاق داشته‌اند نباید با سهل‌انگاری صورت پذیرد.
پردازنده مرکزی i7-9700K اینتل پس از واحد کوچک‌تر خود یعنی i5-9600K جایگاه دومین واحد پردازشگر نسل نهم کمپانی مذکور را از آن خود کرده و به‌منظور استفاده در سیستم‌های گیمینگ متوسط انتخاب مناسب و ایده‌آلی به شمار می‌رود. مقادیر فرکانسی قابل قبول به همراه تعداد هسته‌های فیزیکی و رشته‌های پردازشی کافی در پدید آوردن پردازنده‌ای توانمند جهت پاسخ‌گویی به طیف وسیعی از نیازهای مختلف بسیار مفید واقع شده‌اند.
پردازنده مرکزی i7-9700K با توجه به طراحی داخلی خود از تعداد هشت هسته فیزیکی برخوردار بوده و شمارش رشته‌های پردازشی آن نیز متناسب با این مهم طراحی یافته است. این مهم بدان معنی است که واحد مذکور از فناوری هایپر تردینگ پشتیبانی نکرده و هرکدام از هسته‌های فیزیکی قرار گرفته در بطن آن قادرند تا در آن واحد به پردازش تنها یک دستورالعمل مبادرت ورزند (در صورت پشتیبانی از فناوری نامبرده، رشته‌های یک پردازنده مرکزی مساوی با دو برابر تعداد هسته‌های فیزیکی آن قرار گرفته و از توانایی پردازش تعداد دو دستورالعمل در آن واحد برخوردار می‌گردند). فرکانس پردازنده مرکزی اشاره شده 3.6 گیگاهرتز در حالت پایه بوده و در هنگام قرارگیری تحت سربارهای پردازشی و نیاز به توان فراتر به 4.9 گیگاهرتز در حالت بوست افزایش پیدا می‌کند که خود در به ارمغان آوردن توان محاسباتی کافی و قابل قبول بسیار تأثیرگذار می‌باشد؛ البته ذکر این نکته نیز ضروری است که این مهم در سرتاسر تعداد هسته‌های فیزیکی انجام نپذیرفته و تنها در حالت پردازش‌های تک رشته‌ای قابل اعمال می‌باشد (فرکانس بوست در هنگام فعال‌سازی تمامی هشت هسته فیزیکی به بیشتر از 4.6 گیگاهرتز افزایش پیدا نمی‌کند).
تمامی پردازنده‌های مرکزی نسل نهم کمپانی اینتل بر پایه ریز معماری کافی لیک توسعه یافته و این خود در مرتفع‌سازی نیاز به استفاده از جایگاه‌های نگهدارنده جدید را مرتفع نموده است. واحدهای نسل فعلی قادرند تا در سوکت LGA1151 قرار گرفته و انجام فعالیت خود را صورت دهند که بخش عظیمی از علت آن به عدم تغییر طراحی داخلی واحدهای پردازنده مرکزی و فناوری ساخت (14 نانومتر ++) نسبت به محصولات عرضه شده در یک سال گذشته باز می‌گردد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.